کودک

شعر از سيمين بهبهانی	کودک
"! نق نق كنان كه " من پسته	، كودك روانه از پى بود
. زن ناله كرد آهسته	" پول از كجا بيارم من ؟ "
. پا پى فشرد و عرًى زد	، كودك دويد در دكان
" كو صاحبت ، زبان بسته ؟ "	: گوشش گرفت دكاندار
" ديدى كه آبرومان رفت ؟ "	: مادر كشيده دستش را
. دانسته يا ندانسته	كودك سرى تكان مى داد
! نوشابه ، بستنى ... سرسام	! يك سير پسته صد تومان _
. از زندگى شدم خسته	، انديشه كرد زن با خود
ديده ست و چشم پوشيده ست	ديروز گردوى تازه
" ... با روز پيش پيوسته	هر روز چشم پوشيهاش
زن سوى او نگاه افكند	، كودك روانه از پى بود
. باران اشكها شسته	با ديده اى كه خشمش را
"پر ديد... _ "واى دزديدى ؟	ناگاه جيب كودك را
... با يك دهان پر از پسته	، كودك چون پسته مىخنديد